PRAWO PRACY W PRAWIE DROGOWYM

Fakt, iż ustawodawca nie stworzył na użytek ustawy o transporcie drogowym własnej definicji pojęcia „pracownik”, wskazuje na zasadność odwołania się do legalnej definicji pojęcia pracownika sformułowanej w kodeksie pracy. Przepis art. 2 Kodeksu pracy nie pozostawia wątpliwości, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. W wykładni systemowej pojęcia „osoby zatrudnionej u pracodawcy” nie można pomijać przepisu art. 22 § 1¹ k.p., który stanowi, że zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 art. 22 k.p. jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, warunkiem prowadzenia przewozu na potrzeby własne, zgodnie z art. 4 pkt 4 lit. a Ustawy o transporcie drogowym, jest aby kierujący kontrolowanym pojazdem był pracownikiem przedsiębiorcy w dniu kontroli a zatem istnieje wymóg zawarcia z takim pracownikiem umowy o pracę a nie umowy cywilnoprawnej. Miejscem wykonywania pracy przez kierowcę jest miejsce, w którym otrzymuje on przydział zadań i w którym jest kierowany do ich wykonywania. W obecnym stanie prawnym pracodawca ma obowiązek płacenia diet kierowcom będącym w podróży służbowej. Definicję podróży służbowej zawierają przepisy Ustawy o czasie pracy kierowców. Diety te przyznawane są na pokrycie zwiększonych wydatków na wyżywienie czy noclegi i nie mają one charakteru wynagrodzenia za pracę. Z tego też względu nie płaci się od nich składek na ubezpieczenia społeczne i zwolnione są z podatku dochodowego od osób fizycznych.